Columns

Wat een moeilijke zaak is die kwestie tussen prins Carlos en zijn buitenechtelijke zoon Hugo Klynstra. Ik snap ze allebei. Juist door koninklijke families, ook al regeren ze niet meer, moeten de regels van de familie worden gerespecteerd. Want die hebben eeuwenlang het lot van de familie bezegeld. Bij de Bourbon-Parma’s zijn daar vele voorbeelden van. Buitenechtelijke kinderen, huwelijken zonder toestemming – er zijn heel veel mensen die hun titel en erfrechten verloren door de strikte naleving ervan. Ook erfenissen werden verdeeld op basis van de familieregels. Dan kun je die niet ineens veranderen omdat dat voor jezelf beter uitkomt of omdat de tijden veranderd zijn.

Officieel moet Meghan Markle nog lid worden van de Britse koninklijke familie. Dat wordt ze zodra ze haar jawoord geeft aan prins Harry, dus op 19 mei aanstaande. Maar inmiddels is er in Engeland al sprake van een complete Meghan-mania. Ik begrijp dat helemaal. Meghan is niet alleen mooi, ze heeft ook een heel toegankelijke uitstraling. Haar lach is lief, warm en oprecht. Ze heeft pretoogjes. En als ze naar Harry kijkt, spatten de vonken ervan af. Je moet wel een heel koud mens zijn als je daar niet als een blok voor valt. Maar bij Meghan valt het nog eens extra op als ze in de buurt is van Catherine, de echtgenote van prins William. Ook dat is een prachtige vrouw, maar op de een of andere manier heeft zij niet de x-factor die Meghan wel heeft. Kate komt gereserveerder over, haar lach lijkt niet altijd echt en ze houdt zichtbaar afstand als ze het publiek ontmoet.

Het lijkt misschien een droom dat een kind of een naast familielid met een prins of prinses trouwt. Het zorgt immers voor een unieke kans om ’close’ te worden met een koninklijke familie. Maar de werkelijkheid is toch anders. Afgezien van een gelukkig kind dat uit liefde trouwt met iemand die toevallig prins of prinses is, zijn er vooral nadelen. De onbekende schoonfamilie wordt van de ene op de andere dag bekend en dat valt zelden mee. De hele familie wordt nageplozen en daaruit worden zelden de positieve beelden belicht. Het is zelfs in de 21ste eeuw nog ’leuk’ om verschillende achtergronden te benadrukken.

We zijn aan 2018 toe en dat zal een bijzonder jaar worden, dat kunnen we nu al zeggen. Het huwelijk van prins Harry en Meghan Markle gaat natuurlijk het jaar beheersen. Het wordt een echt sprookje, daar ben ik van overtuigd.

Dat leden van de koninklijke familie ook ’gewone’ mensen zijn, lijkt me duidelijk. Ze hebben recht op een privéleven waarvan niet alles gedeeld hoeft te worden. Maar hoe belangrijker de positie in een koningshuis, hoe meer iets van belang kan zijn. De gezondheid van de koning is van landsbelang. Als hij ziek is – meer dan een griepje – hoort het land dat te weten. Als zijn dochter haar enkel breekt, hoeven we daar in principe niets over te horen. Maar we willen het wel weten, want de bijkomende factor van een monarchie is dat het leven van de koninklijke familie op gepaste afstand gevolgd wordt.

Aan het Engelse hof worden tradities lang in stand gehouden. Een van die tradities is dat de Engelse koningin haar honderden personeelsleden met kerst persoonlijk een geschenk overhandigt. Dat was lange tijd een heel gedoe, want de ontvanger moest aangeven wat hij of zij wilde hebben en dat moest dan gekocht worden. Zo’n twintig jaar geleden besloot Elizabeth het roer om te gooien. Ze liet vanaf toen elk jaar een speciaal cadeau maken dat alleen aan het personeel gegeven werd en daardoor zeer exclusief was. Per personeelslid mocht er zo’n 50 pond worden besteed. Een klokje, champagneglazen met een verzilverd dienblad, een vaas, een fruitschaal en dat allemaal met het monogram van de koningin en verpakt in een doos met daarop ’Christmas’ en het bewuste jaar. Het is exclusief want nergens te koop en je kunt het alleen krijgen als je echt voor de koningin werkt.

Wie deze column vaak leest, weet dat ik bewondering heb voor de Britse koningin Elizabeth. Naar mijn mening is er in de geschiedenis niet één staatshoofd geweest die in haar leven zoveel veranderingen heeft meegemaakt als zij. Ze werd geboren in een tijd dat haar grootouders nog keizer en keizerin van India waren en het voor gewone stervelingen onmogelijk was om ooit met royals in contact te komen.

Ik geef het eerlijk toe: ik dacht dat het nog wel even zou duren voordat de verloving van prins Harry en Meghan Markle bekendgemaakt zou worden. Ik kon me niet voorstellen dat ze, al was het alleen maar voor de beeldvorming, niet eerst een paar maanden of een half jaar zouden samenwonen voordat de aankondiging kwam. Ik zat er dus naast. Maar nu de verloving er is, ben ik helemaal om. Want waarom zouden ze eigenlijk wachten als ze toch al zeker lijken te weten dat ze elkaars levenspartners willen zijn?

Ik heb weleens medelijden met koningin Máxima. Niet vaak hoor, want dat heeft ze helemaal niet nodig. Maar de obsessie met haar kleding lijkt steeds groter te worden. Ik geef het eerlijk toe: ook ik ben elke keer benieuwd wat ze ergens draagt. Ik kom dan niet verder dan mooi of minder mooi, en een enkele keer lelijk. Dat zegt niks over die kleding, maar alles over mijn smaak en het is dus totaal niet objectief. Maar ondertussen vindt half Nederland er wat van. Er is zelfs een website die helemaal gewijd is aan de kleding van Máxima en meestal al enkele minuten nadat de eerste foto’s van een bepaald optreden naar buiten zijn gekomen, weet men daar te melden wie de kleding gemaakt heeft, waar de hoed gekocht is en wie de ontwerper van de schoenen is.