Column: Veertig

11 mei 2011

Bij leeftijd moet je niet te veel stilstaan, vind ik. Het zegt namelijk niks. Ik heb vrienden van ver over de zestig met wie je tot diep in de nacht aan de borrel kunt zitten, maar ik ken ook jongeren die met de kippen op stok gaan. Van jongs af aan heb ik me wel altijd thuis gevoeld bij iets oudere mensen, maar wie in mijn vriendenkring kijkt ziet een bonte mix van alle leeftijdsgroepen.

Toch was er een leeftijd waar ik heel erg mee bezig was: veertig. Al jaren daarvoor begon het. ‘Als je veertig bent, is je jeugd echt voorbij’, hield ik mezelf voor. Onzin natuurlijk, maar zo voelde het wel. Ik vond het ook een leeftijd om wat grootser dan normaal bij stil te staan. En kennelijk ben ik niet de enige. Willem-Alexander deed het ook, toen hij vier jaar geleden 40 werd. En dit jaar is het Máxima die deze verjaardag groots viert.

Ik was bij de opening van de tentoonstelling in Paleis Het Loo over de eerste tien jaar van de prinses in ons land. Een echte aanrader, ook voor mensen die normaal gesproken met een boog om musea heenlopen, maar wel graag naar royalty kijken. Want bij deze tentoonstelling krijg je de kans om al die prachtige outfits van Máxima van dichtbij te zien. Ik had de neiging om even aan alle stofjes te voelen, maar de makers van de tentoonstelling hebben waarschijnlijk op tijd ingezien dat dat waarschijnlijk voor iedereen geldt en daarom hebben ze alles achter glas gezet. De kleding moet immers ongeschonden terug naar De Eikenhorst, om in de meeste gevallen weer opnieuw gedragen te worden….

Het bekijken van de expositie was ook voor mij een confrontatie met hoeveel er gebeurd is in de afgelopen tien jaar. Máxima is prinses geworden, heeft ons koningshuis nieuw elan gegeven en drie leuke prinsesjes op de wereld gezet. En van veel van die zaken ben ik, op enige afstand, getuige geweest. Ze is gegroeid in haar rol als prinses, dat is duidelijk. Maar dat is een heel proces geweest, zo vertelde ze mij en de andere journalisten die bij de opening waren. Prinses moet je worden zonder jezelf uit het oog te verliezen. Je moet jezelf kunnen blijven, ook als je, zoals Máxima, door verliefdheid – in dit geval dus op een prins – een heel ander leven krijgt als je daarvoor had. Hoogtepunten voor haar zijn de kinderen, die ze als ‘prachtig’ omschrijft en de man die ze in één woord ‘waanzinnig’ noemt. Mede door hen zit ze nu lekker in haar vel als gewoon mens én als prinses. En als je dat op je veertigste kunt concluderen, ben je een gelukkig mens. Het enige probleem is dat als je bedenkt hoe snel die afgelopen tien jaar zijn gegaan, je ook beseft hoe het de komende tijd gaat. Want nóg een keer zo’n periode en we zijn al toe aan de vijftigste verjaardag van wat dan ongetwijfeld al koningin Máxima is.