Achter de schermen

5 juli 2017

Het jaarlijkse persmoment met het koninklijk gezin staat weer gepland. ’Ergens’ in de omgeving van Den Haag zal het gezin van de koning poseren voor fotografen en zal het koningspaar wat vragen van journalisten beantwoorden. Zodra de datum bekend wordt, kijk ik naar het weerbericht. Want bij regen betekent het dat we naar een binnenlocatie gaan en dat levert vaak minder mooie plaatjes op. De fotografen hopen vooral op grijs en droog weer. Dat voorkomt knijpogen, want de fotografen willen natuurlijk niet dat het gezin met zonnebrillen op de foto gaat. Warm weer vinden ze ook prettig, want daarmee valt het strand af als mogelijke locatie. Willem-Alexander en Máxima gaan natuurlijk niet op het strand een fotosessie doen als het daar vol ligt met zonnebadende mensen. Dat kan de fotografen niet zoveel schelen - zij vinden vooral de wind aan de kust een probleem.

Aangezien de koningin en haar drie dochters allemaal lang haar hebben, is het onmogelijk een foto van het gezin te maken waarbij niet bij minstens één de haren in het gezicht waaien.

Voor televisieploegen is het strand weer wel leuk. Het levert minder saaie beelden op dan bijvoorbeeld het gezin in de tuin van De Eikenhorst. Maar die tuin is juist ideaal voor verslaggevers: het is één van de weinige keren dat we bij de koning en koningin thuis zijn. Op tv ziet u meestal de beelden met een gezellig muziekje eronder of een voice-over. Dat heeft een reden. Onder de zestig tot zeventig persmensen breekt een ongelooflijk kabaal uit zodra het gezin verschijnt. Allereerst het geratel van de fotocamera’s, dat als een soort mitrailleur klinkt. En dan zijn er natuurlijk de fotografen die allemaal hopen het mooiste plaatje van de dag te maken. De hardwerkende collega’s achter de camera denken dat dat gaat lukken door iets te roepen. Het gevolg is een kakofonie van geluiden.

’Amalia, deze kant op’.

’Majesteit, kunt u even hier kijken.’

’Hoogheden!’

Wie de beelden met de echte geluiden bekijkt, krijgt spontaan medelijden met het koningspaar en hun dochters. Ondertussen ratelen de computers zodra de eerste beelden openbaar worden. Er zijn mensen die die dag binnen drie minuten weten welke jurkjes de prinsesjes droegen, waar die gekocht zijn en hoeveel ze hebben gekost. Een ander deel ziet aanleiding om hun mening te geven over alles wat er mis zou zijn met het gezin. Ik ben echt verbijsterd wat sommigen op internet over andere mensen durven te zeggen. En dat ze daarbij zelfs de kinderen niet ontzien, is ronduit walgelijk. Je zult het maar zien staan over je kind. Of nog erger: zo’n meisje leest het zelf. Tegen die mensen zou ik willen zeggen: ’Stel je eens voor dat iemand zoiets over jouw kind zou zeggen…