Tien jaar geleden was ik snipverkouden

25 januari 2012

Het is zo’n cliché, maar wat gaat de tijd snel. Het is alweer tien jaar geleden dat Willem-Alexander en Máxima trouwden. Het voelt nog als vorig jaar. Ik behoorde tot het selecte gezelschap dat zowel bij het burgerlijk huwelijk als het kerkelijk huwelijk aanwezig mocht zijn. Uniek, want buiten de koninklijke familie en de verwanten van Máxima zijn er maar weinig mensen die dat kunnen zeggen. Ik herinner het me ook goed, omdat ik die nacht maar nauwelijks geslapen had. Ik was snipverkouden en daardoor had ik bijna geen oog dichtgedaan. Mijn lichaam eiste eigenlijk dat ik in bed bleef, maar zo’n dag wil je natuurlijk niet missen. En dus begaf ik me snotterend en wel naar de Stopera, waar we als journalisten moesten verzamelen voor een bomcheck.

Veel heeft zoiets niet om het lijf: je loopt door een poortje heen en er komt een hond voorbij die wat snuffelt. Vervolgens ga je in een bus zitten en die brengt je naar de locatie, waar je dan meestal veel te vroeg bent. In de Beurs van Berlage zaten we hoog, zodat we iedereen goed binnen konden zien komen. En ook in de Nieuwe Kerk hadden we prachtige plekken. We konden de gasten en het bruidspaar perfect zien. Als journalisten klagen we wel eens over de Rijksvoorlichtingsdienst, maar op deze dag hadden we niets te klagen. Ik althans niet. Voor de collega’s en de begeleidende RVD’ers die vlakbij me zaten was dat anders. Zij keken af en toe verstoord mijn kant op als ik weer discreet mijn neus probeerde te snuiten. Bij de prachtige tango Adios Noniño kwam die verkoudheid overigens heel erg goed uit. Ik kan erg ontroerd raken door muziek en werd dan ook gegrepen door dit prachtige stuk. En de muziek zorgde er samen met de beelden van de huilende Máxima voor dat ik het zelf ook niet droog hield. Toen een collega die naast me zat aan me vroeg of ik echt mee zat te huilen, zei ik laf: ’Nee joh, ik ben gewoon snipverkouden…’ Maar om heel eerlijk te zijn: als we op 2 februari weer de beelden zien van dat prachtige moment in de Nieuwe Kerk voel ik diezelfde emoties vast weer. Sommige zaken blijven nu eenmaal ontroeren.