Stoom afblazen
31 augustus 2011
U mag het gerust weten: alle media-aandacht voor mijn boek heeft me vorige week compleet overvallen. En dat is best vreemd, want ik draai al heel wat jaartjes mee in de media en kan dus normaal gesproken goed inschatten hoe groot de impact van een verhaal is. Maar ik had nooit gedacht dat Mildred drie dagen lang de voorpagina's zou beheersen en zelfs in de journaals zou worden gemeld. De voortekenen gaven daar ook geen enkele reden toe. Zes weken geleden stuurde de uitgeverij al een persbericht rond met daarin het nieuws dat er mogelijk een derde dochter van prins Bernhard was gevonden. En ik heb het zelf ook diverse malen in interviews gemeld. Maar er was niemand die daar echt op reageerde. Ik was dus zelf tot de conclusie gekomen dat Nederland niet meer verbaasd opkijkt van dit soort onthullingen. Tot een dag voor de boekpresentatie. Ineens stond het verhaal op de voorpagina van De Telegraaf en begon mijn telefoon al vanaf zes uur in de ochtend onophoudelijk te rinkelen. Het werd een bizarre dag, met ongelooflijk veel media-aandacht.
En toen moest Mildred nog haar verhaal doen. Dat deed ze, beheerst en vol charme. Dat zorgde voor nóg meer aandacht en veel mensen waren onder de indruk van deze dame. Maar ik had best een beetje met haar te doen. Want ineens leek haar anonieme bestaan voorgoed voorbij. Ik had haar wel een beetje voorbereid tijdens de anderhalf jaar dat we contact met elkaar hadden en alles hadden besproken en onderzocht. En zij had heel genereus toegestemd om het eerste exemplaar van mijn boek in ontvangst te nemen en twee interviews te geven. Maar ik denk dat toen ze zag hoeveel publiciteit er voor haar was, ze het liefst meteen terug naar Frankrijk was gegaan. Toch hield ze haar woord, bleef rustig en beantwoordde vol charme de soms hele moeilijke en intieme vragen. Toen de storm wat was gaan liggen, gingen we samen met haar lieve man Joop in Amsterdam een hapje eten. En bij een glaasje wijn hebben we toen eindelijk wat stoom kunnen afblazen en er ook een beetje om kunnen lachen. Mildred zei het mooi bij Knevel En Van den Brink: voor haar is er aan een moeilijke puzzel een einde gekomen. Niet alle stukjes zijn er, maar wel is het beeld dat naar voren komt heel duidelijk. Na ruim 65 jaar wachten kan ze nu eindelijk haar zoektocht een beetje afsluiten. Een emotioneel moment, want wat het betekent om je echte vader niet te kennen is voor mensen die dat niet zelf hebben meegemaakt, nauwelijks voor te stellen. Ik ben trots op Mildred en ik geloof haar als ze zegt dat ze van haar ontdekking geen tweede carrière gaat maken. Dat bleek ook tijdens ons etentje in Amsterdam toen een oudere mevrouw haar ineens als ‘prinses’ aansprak. Mildred barstte in lachen uit. Want de titel, het geld of het aanzien is wel het laatste waar ze op uit is. Ze wilde ‘gewoon’ weten wie haar vader was. Niets meer en niets minder.