Mijn eerste Koninginnedag

22 april 2015

Het is iets wat ik lange tijd aan niemand durfde te vertellen. Omdat ik bang was dat er foto’s of beelden zouden opduiken waarin ik als snotneus in een stom pakje te zien zou zijn. Maar ik ben nu zo oud dat ik er lachend aan terugdenk. Waar gaat dit over?, zult u zich nu inmiddels wel afvragen. Ik zal u uit uw lijden verlossen.

In de jaren zeventig maakte ik een tijdje deel uit van Die Sangeren Onser Liever Vrouwen van het Schola Cantorum (Zangschool) van ’s-Hertogenbosch. Dit jongenskoor van de beroemde Sint Janskathedraal werd al in de dertiende eeuw opgericht, mede dankzij een rijke Bosschenaar die in zijn erfenis geld naliet voor het zingen van missen door de jongens van de Latijnse school. Ik werd na voorzingen gevraagd lid te worden omdat ik, volgens de dirigent, prachtig en vooral zeer hoog bleek te kunnen zingen. Maar ik vond het niks, de lessen van Maurice Pirenne en juffrouw Van der Klundert ten spijt.

Precies in de periode dat ik bij dat koor was, mochten de jongste zangers meedoen aan het defilé bij paleis Soestdijk. Een aantal van ons mocht de trap op om een replica van de St. Jan aan te bieden aan de koningin. Bij de loting werd ik gekozen om samen met een paar koorvriendjes het bordes op te mogen. Maar mijn ogen zijn niet zo goed en na een nachtmerrie waarin ik met Sint Jan en al het bordes van Soestdijk afkukelde en tussen de tulpen belandde die op de trappen waren gelegd, besloot ik van die eer af te zien. Het moet een bonte stoet zijn geweest en ik herinner me nog goed de ridderpakjes die we voor de gelegenheid aan moesten. Het zal goed bedoeld zijn geweest, maar we liepen zwaar voor schut. Wellicht begrijpt u nu waarom ik dit jarenlang verborgen heb gehouden….

Maar nu ben ik op een moment gekomen dat ik best wel wat terug zou willen zien. Het defilé werd destijds live uitgezonden op tv, met commentaar van Dick Passchier, maar zelf heb ik dat niet gezien. Mijn familie weet niet meer of ik in beeld ben geweest en foto’s heb ik er ook niet van kunnen vinden. En ik vraag me steeds meer af: hoe zagen we eruit en was het echt zo gênant als ik me herinner? Misschien wordt het toch tijd om Dick Passchier eens te bellen, wellicht weet hij het nog wél. Of heeft u misschien een tip?

m.v.d.linden@publishing.audax.nl