Lech

24 februari 2009

Het leuke van mijn vak is dat er gebeurtenissen zijn, die elk jaar terugkomen. Prinsjesdag en Koninginnedag zijn er de beroemdste voorbeelden van. Maar zelf vind ik de wintersportsessie in Lech het leukste terugkerende evenement. Even het land uit, tussen de bergen en in de sneeuw voor je werk, blijft gewoon leuk. Lech ken ik inmiddels op mijn duimpje. Het is niet zo groot en wie er een keer geweest is, wil er ook graag weer terugkomen. Lech heeft iets intiems en ik begrijp dan ook goed waarom de Oranjes dit wintersportoord zo trouw blijven. Sinds de mediacode blijven de reportages die u ziet beperkt tot beelden van de door de RVD georganiseerde sessie. Dat werd enkele jaren geleden gebracht als iets nieuws, maar in feite werd een oude traditie nieuw leven in geblazen.

Toen ik begon als royaltyjournalist waren er namelijk ook al fotomomenten met de leden van de koninklijke familie in Lech. Toen de prinsen volwassen werden, hield het op. De prinsen hadden er geen zin meer in, klonk het in hofkringen. Omdat we natuurlijk wel elk jaar foto’s wilden van de skiënde Oranjes gingen we toch naar Lech. En zo werden er de eerste paparazzibeelden van de Oranjes gemaakt. De foto’s van de prinsen op de ski werden natuurlijk nog spannender toen ze vaste verkering kregen. Bewust gingen de prinsen vervolgens niet meer met hun moeder op vakantie. Dat voorkwam misschien een gespannen sfeer, omdat Beatrix het bewuste niet echt zag zitten. Maar meer nog probeerden de prinsen zo te voorkomen dat ze met hun nieuwe liefde werden gefotografeerd. En steeds vaker gingen ze ook niet naar Lech, waar niet alleen de Oranjes maar ook wij inmiddels vele vriendschappen hadden opgebouwd en we dus op de redactie altijd meteen hoorden als er een prins in het dorp was gesignaleerd. Eén keer lekte een reis zelfs uit omdat Willem-Alexander, met Emily Bremers naast zich, op de Duitse Autobahn bij een ongeval betrokken was geraakt. Ik ben toen met een collega meteen naar München gevlogen en op zoek gegaan naar het – gelukkig ongedeerde – paar. Vijf dagen lang zijn we kriskras door Zuid-Duitsland en Oostenrijk gereden, zonder iemand te vinden. Korte nachten en lange, oneindige autoritten, waarbij we steeds afgingen op allerlei geruchten, die niet bleken te kloppen. Alexander en Emily waren niet te vinden en konden daardoor genieten van een onverstoorde en dus extra romantische wintersportvakantie. Wij gingen echter met een onvoldaan gevoel terug naar Nederland, omdat we niet de foto’s hadden kunnen maken die Nederland toen wilde zien. Kunt u zich voorstellen dat ik het daarom best prettig vind dat er tegenwoordig weer een fotomoment wordt georganiseerd waarvoor we gewoon datum en plek doorkrijgen in plaats van op zoek te moeten naar de Oranjes? Het is minder spannend en de foto’s zijn minder exclusief, maar na vele jaren van zoektochten is het wel lekker rustig.