Joepie de Poepie

2 juli 2009

Ik ben het niet in alle opzichten met de mediacode eens. Zo vind ik dat de regels met betrekking tot het fotograferen van de volwassen leden van de koninklijke familie te streng zijn geworden. Maar van het begin af aan vond ik wél dat de kinderen van Willem-Alexander en Máxima de kans moesten krijgen om een zo normaal mogelijke jeugd te krijgen. Dat is ook in het belang van journalisten en fotografen. Het zou heel erg zijn als Amalia al van jongs af aan een hekel heeft aan fotografen zou hebben, omdat ze bij haar school of in haar tuin gefotografeerd kon worden. Maar af en toe knaagt dat begrip wel een beetje aan me. Ik zou u namelijk heel graag willen laten zien hoe leuk de prinsesjes het nu hebben. Een fietsvakantie van het kroonprinselijke gezin in Zeeland werd gefotografeerd door een toerist, maar de beelden mochten niet gepubliceerd worden. En afgelopen weekend was Máxima met haar dochters in het Concertgebouw in Amsterdam om er het Kleuter Zing Event bij te wonen.

Nog voordat de eerste vrolijke tonen van Harry Bannink’s muziek te horen waren, had ik al een sms’je binnen van een vriendin die er ook met haar kinderen zat. Ze beloofde – voor de zekerheid – ook wat foto’s te maken. Máxima en haar kinderen genoten van de liedjes, die luidkeels door jong en oud werd meegezongen. Harry Bannink heeft dan ook veel melodieën gecomponeerd die u ook zo mee zult kunnen zingen. De teksten – van Annie M.G. Schmidt – kennen de meesten van ons uit het hoofd. Máxima is niet met liedjes als ’De Kat van Ome Willem’ en ’Mijn opa’ opgegroeid, maar ze lijkt ze toch al mee te kunnen zingen. Misschien had de cd met alle liedjes, die ze vooraf van het Concertgebouw had gekregen, ook wel geholpen.
Terwijl ze haar kroost in de gaten hield, koek voerde en de monden afveegde, genoot de prinses zichtbaar van het kinderspektakel. Volgens mijn vriendin, die vlak achter de prinses zat, was het jammer dat er geen foto- en televisiecamera’s bij waren, want het was een aandoenlijk beeld.
De prinsesjes hadden ook de tijd van hun leven. Bij een liedje over poepen en piesen kneep Alexia demonstratief haar neus dicht. En Amalia zong de liedjes die ze kent hard mee. Ariane was nog een beetje te jong, maar deinde op de knieën van haar moeder toch op de vrolijke muziek mee.
Op het eind mochten de kleintjes op het podium. Ook onze prinsesjes, die zonder camera’s in de buurt inderdaad gewone kleutertjes bleken te zijn. Sterker nog: volgens mijn vriendin schreeuwde Amalia het hardst van allemaal toen de beroemde kreet uit De Film van Ome Willem een paar keer werd herhaald: ’Joepie de Poepie!’