Friso leeft voort in zijn dochters
6 november 2013
In het boekje van de herdenkingsdienst van prins Friso staat een gedicht van Kahlil Gibran (1883-1931). Het geeft de essentie van rouw aan.
Wanneer je droevig bent
Kijk dan opnieuw in je hart
En je zult zien dat je huilt
Om wat vreugde heeft gebracht
Rouwen doe je om iemand om wie je veel hebt gegeven. Het verlies van zo iemand voelt alsof een deel van je leven wordt weggevaagd. Mabel en haar dochters maken nu een verschrikkelijke tijd door met een verdriet dat je elke partner en elk kind zou willen besparen. Wat ik mooi vind, is dat de koninklijke familie ervoor gekozen heeft om twee keer een plechtigheid te houden voor prins Friso. De eerste plechtigheid was zijn begrafenis in Lage Vuursche. Dat was een intieme bijeenkomst waarbij men vooral stilstond bij het feit dat het leven van de prins was geëindigd. Men bewees de veel te jong gestorven prins de laatste eer. Maar bij de herdenkingsbijeenkomst stond men vooral stil bij zijn leven, en het mooie van zo’n plechtigheid is dat iemand weer een beetje tot leven komt door alle verhalen van dierbaren. Sterker nog, er wordt vaak een completer beeld gegeven omdat alle facetten van iemands bestaan bij elkaar komen. De familie vertelt wat, een collega doet een woordje en ook de beste vrienden laten zich horen. In veel landen is zo’n herdenkingsbijeenkomst een gewoonte. De begrafenis is er voor familie en intieme vrienden en de herdenkingsbijeenkomst voor iedereen die een band had met de overledene. Juist omdat zo’n plechtigheid vaak pas een paar maanden na iemands dood plaatsvindt, is het voor de familie fijn weer even bij hun geliefde stil te staan. En omdat ze niet meer zo verdoofd zijn als kort na het overlijden van iemand – het moment waarop de begrafenis wordt gehouden – kunnen ze de dienst ook bewuster meemaken. Ik weet zeker dat het voor Friso’s dochtertjes Luana en Zaria heel belangrijk is geweest dat ze bij beide gelegenheden aanwezig waren. Sommige mensen zeggen dat meisjes van zeven en acht te jong zijn voor zulke trieste bijeenkomsten. Maar sowieso moeten ze omgaan met emoties die voor volwassenen nauwelijks te bevatten zijn. Zij zullen echter ook de momenten koesteren dat ze gezien hebben hoeveel mensen er van hun vader gehouden hebben. En ze zullen met al deze mensen die nu gesproken hebben de rest van hun leven contact houden. Friso leeft dus voort, niet alleen in zijn dochters, maar ook de harten van de mensen die hem gekend hebben, en in de vele verhalen die er over hem zijn.
