Een lach en een traan
17 december 2014
In een van de laatste weken van het jaar vonden er drie bijzondere gebeurtenissen op royaltygebied plaats. In Monaco werden een prinsje en een prinsesje geboren. De kleine Jacques is nu de markies van Baux, terwijl zijn iets oudere zusje Gabriella als de gravin van Carladès door het leven zal gaan. Jacques is dan wel niet de oudste, toch zal hij op een dag zijn vader opvolgen als het staatshoofd van Monaco.
In het ministaatje aan de Middellandse Zee is men blij dat de toekomst van het vorstenhuis nu zeker gesteld is en men weer een jong gezin ten paleize heeft wonen. De Monegasken zullen nog wel even moeten wachten voordat ze het prinsje en prinsesje kunnen zien, want naar verluidt zal de tweeling pas op 7 januari aan het volk worden getoond.
Een andere feestelijke gebeurtenis was het verjaardagsfeest van Pieter van Vollenhoven in het Beatrix Theater in Utrecht. Een beetje laat misschien – acht maanden na zijn echte verjaardag – maar daarom wel extra feestelijk. Pieter van Vollenhoven is een van de grote krachten op de achtergrond van de monarchie. Hij is op cruciale momenten een soort tweede vader geweest voor onze huidige koning en voor Beatrix was hij vaak het klankbord dat ze nodig had. Pieter durft mensen te zeggen wat hij van een situatie vindt en dat maakt hem in eerste instantie niet altijd even populair. Maar voor mensen in een wat eenzame functie, zoals een koning of een minister, is het juist goed om afwijkende geluiden te horen. Pieter heeft die rol vervuld en het is eigenlijk jammer dat het publiek die kant van hem maar weinig kent. Tijdens de door hem samengestelde feestavond in het theater kregen we vooral de showman Van Vollenhoven te zien, en dat zorgde voor een van de leukste avondjes-uit van 2014.
En dan was er de begrafenis van koningin Fabiola, die bij mij voor ontroering zorgde. De kist op de grond, om haar laatste tocht zo nederig mogelijk te maken, en de prachtige muziek waren daar twee voorbeelden van. Daardoor zagen we haar vrome kant. Het geloof speelde de belangrijkste rol in haar leven. Maar ook haar meer frivole kant werd weer duidelijk. Het optreden van Spaanse zangers en zangeressen van het Vilvoordse koor El Coro Rociero die Salve Rociera zongen, zorgden ervoor dat er castagnettes en een opgewekt Olé Olé door de kerk klonken. Fabiola wilde dat haar begrafenis een feest zou zijn, want het was het begin van, zo geloofde zij, het eeuwige leven en het weerzien met Boudewijn. Ze kreeg haar zin. Het werd een afscheidsfeest met een lach en een traan.