De geschenken

27 november 2013

In deze column heb ik al vaker geschreven dat ik het jammer vind dat het Nederlandse hof wat krampachtig doet als het gaat om de geschenken die men geeft of ontvangt. Alleen als het in het land dat men bezoekt gebruikelijk is om dat bekend te maken, mogen wij het ook weten. Ik weet niet waarom het hof daar zo moeilijk over doet, want de cadeaus worden namens ons allen gegeven en bovendien met belastinggeld betaald.

Van koningin Beatrix weet ik dat ze vaak twee prachtige en enorme Delftsblauwe tulpenvazen cadeau gaf aan staatshoofden die haar tijdens een staatsbezoek ontvingen. Vlak voor de overhandiging van de vazen werden ze gevuld met verse tulpen, wat het geheel een feestelijk aspect gaf. Het was ook een kostbaar geschenk, want zo’n vaas kost bijna veertien mille. De cadeaus die Beatrix, en ook Máxima, terugkregen, waren navenant. In Brunei werden er prachtige (en peperdure!) sieraden cadeau gedaan die we nu regelmatig gedragen zien worden. Daarnaast kreeg Beatrix vaak stoffen cadeau waarvan ze haar kleding liet maken. Zo droeg ze bij het staatsbezoek in Brunei een japon die gemaakt was van stof die ze eerder van de sultan had gekregen.

Op dit niveau houdt men duidelijk in de gaten wat er op geschenkgebied gebruikelijk is in het land dat men bezoekt. Bij landen waar men dure geschenken aan de gasten geeft, nemen onze royals ook dure geschenken mee. En als het om kleinigheden gaat, komt men met een soortgelijk aardigheidje. Via de diplomatieke kanalen wordt dat vooraf allemaal geregeld, zodat er geen gênante situaties ontstaan. In Venezuela zagen we daar een mooi voorbeeld van. Het land wordt door extreme socialisten geleid en kennelijk wil men daar niet dat het staatshoofd wordt geassocieerd met peperdure cadeaus. En dus was er het verzoek het simpel te houden. Willem-Alexander en Máxima hadden bij hun kennismakingsbezoek aan president Nicolás Maduro een prachtig boek (Grote Atlas van de West-Indische Compagnie) en een grote Nederlandse kaas meegenomen, plus een zilveren kaasschaaf. Veel Nederlanders denken dat de kaasschaaf een oude Nederlandse uitvinding is, vanwege onze vermeende zuinigheid. De kaasschaaf werd echter door een Noorse timmerman bedacht en is nog geen honderd jaar oud. De Venezolaanse president gaf cadeaus op hetzelfde niveau terug: een mand vol lekkernijen en, in een mooie kist, een fraaie hangmat. Om eerlijk te zijn: ik vond deze cadeautafel er veel leuker en charmanter uitzien dan zo’n tafel met peperdure geschenken. Al vraag ik me wel af of de kaas en de kaasschaaf uiteindelijk echt op de ontbijttafel van de president zijn beland…