Column: Medeleven

23 februari 2012

Een monarchie is mensenwerk. De genegenheid, in sommige gevallen zelfs liefde, die we voelen voor het Koningshuis is gebaseerd op het feit dat de koninklijke familie een vast gegeven in ons bestaan is. We volgen de Oranjes hun leven lang letterlijk van de wieg tot aan het graf. En hoewel de meesten van ons de leden van de koninklijke familie nooit echt leren kennen, voelen de Oranjes een beetje als eigen familie. Je leeft intens mee, op mooie momenten, maar misschien nog wel meer op verdrietige momenten. Toen het nieuws over prins Friso bekend werd overheersten schok en ongeloof. Je beseft hoe broos leven, en geluk, soms kunnen zijn. Het ene moment geniet je van het skiën over prachtig besneeuwde bergen, het andere moment lig je bedolven onder een lawine. Niet veel later word je gereanimeerd.

En dan het verdriet van de familie. Prinses Mabel maakte twee keer mee dat haar moeder weduwe werd. Wat moet er door haar heen zijn geschoten toen haar eigen man voor zijn leven vocht? En de koningin. Ze heeft in de afgelopen tien jaar al zoveel te verwerken gekregen en nu dan ook nog de angst en het verdriet om het leven van een eigen kind. Onvoorstelbaar. De beelden van de koningin en Mabel, innig in elkaars armen, en de sombere ogen op weg naar het ziekenhuis zorgden voor kippenvel. Twee sterke vrouwen verenigd in verdriet.

De koffer die bij mij thuis klaar stond voor mijn vertrek naar Lech om daar de traditionele fotosessie in de sneeuw mee te maken, is nu een stille getuige van hoe het ook had kunnen zijn. In plaats van vrolijke foto’s uit de sneeuw brengen we u nu een heel ander verhaal. Soms is het verschrikkelijk moeilijk om de juiste woorden te vinden om te beschrijven wat er door je heen gaat. Maar ik weet zeker dat we ook namens u, trouw lezer van Royalty, spreken als we zeggen dat we in deze moeilijke tijden intens meeleven met de koninklijke familie en met de koningin en het gezin van Friso in het bijzonder.