Arme koningin en Mabel
2 maart 2012
Begin vorige maand maakte ik de staatsbezoeken van koningin Beatrix aan de Verenigde Arabische Emiraten en Oman mee. Het waren prachtige reizen, waarvan de vorstin en haar zoon Willem-Alexander en schoondochter Máxima zichtbaar ook genoten. De koningin was ontspannen en liet tijdens het gesprek met enkele studenten ook weten dat ze haar leven bijzonder vond. Ze maakte mooie reizen en ontmoette bijzondere mensen. Tijdens een gesprek aan het einde van de twee bezoeken met ons, de meegereisde pers, maakte ze ook een vrolijke en ontspannen indruk. Het was duidelijk dat de koningin genoot van de 'gouden' jaren van haar koningschap. Hoe lang ze nog koningin zou blijven, wist niemand behalve zijzelf. Maar het was in alle opzichten duidelijk dat ze zich voorgenomen had om van die tijd optimaal te gaan genieten. En dat was haar ook zeer gegund.
Ik moest er steeds aan denken toen ik de afgelopen week de dagelijkse foto’s zag van haar bezoeken aan het ziekenhuis. Daar ging diezelfde sterke, bijzondere en zo hardwerkende koningin, maar nu ineens zoveel brozer en zo intens verdrietig. Ik kreeg er een brok van in de keel. Geen enkele moeder zou dit moeten meemaken, net zo goed als dat het onverteerbaar is dat prinses Mabel en haar twee dochtertjes nu zoveel verdriet te verwerken krijgen. Wat voel je je machteloos bij dit soort verdriet en wat kan een mensenleven toch van het ene op het andere moment veranderen…
Hoe pak je de draad weer op na zo’n drama? Het móet, dat weten we allemaal. Koningin Beatrix liet haar afspraken voor deze week afzeggen maar zal maandag weer aan het werk gaan. En ook Mabel zal op een dag weer in een ‘normaal’ ritme moeten komen, al was het alleen maar voor haar dochtertjes. Maar echt normaal wordt het waarschijnlijk nooit meer. De glans is er voor deze twee vrouwen af. Ik had ze het zo graag anders gegund. En ik hoop maar dat het enorme medeleven dat we voelen voor de koningin, voor Mabel, haar dochters en alle andere familieleden voor een beetje troost zorgen. Meer dan meeleven, hopen en bidden kunnen we helaas voor hen niet doen. Tegelijkertijd besef ik meer dan ooit hoe dankbaar je eigenlijk moet zijn als dit soort verdriet en ellende je bespaard blijft.